دلم می‌خواست توی این آشفتگی‌ها تولد بهتری داشتی. دست کم با دست خالی می‌دیدم‌ات و درحالی که موهای فرفری‌ات رو برات شونه می‌کردم، تو از احساسات‌ات برام می‌گفتی. شاید من اونقدری باهوش نباشم که متوجه شم منظورت چیه ولی بارها گفتم، حداقل شنونده خوبی هستم.
شرایط سخت جزو کلیشه‌هایی شده که هر روز موقع بیدار شدن از خواب باید باهاش سر و کله بزنی تا وقتی که می‌خزی زیر پتو و سعی می‌کنی مغزت رو برای چند دقیقه خاموش کنی تا خوابت ببره. ولی همیشه یکی پیدا می‌شه تا با بی‌حوصلگی به این چرخه نگاه بکنه و بعد بگه چقدر خسته‌کننده!
حالا اینجا نقطه شروعه، نقطه تولد، نقطه تغییر. و خودت بهتر می‌دونی اون قهرمان جسوری که قراره این کلیشه رو برای همیشه از زندگی‌ات حذف بکنه خودتی که البته ساده هم نیست. اعصاب جنگیدن می‌خواد و پای دویدن و بال پریدن.
جوری نیست که بخوام این ها رو برای اولین بار بهت بگم. خودت بهتر می‌دونی‌شون پس فقط می‌خواستم توی روزی که می‌تونه همون تولد دوباره باشه نه صرفا پیرتر و شکسته‌تر شدن برات یادآوری‌شون کنم.
بذار این رو هم یادآوری کنم که به جای تموم آدم‌های زندگی‌ات، من بهت افتخار می‌کنم. من تحسین‌ات می‌کنم که تا امروز زنده موندی و اجازه دادی ریه‌هات خنکی اکسیژن رو تبدیل به نفس‌های خسته‌ات بکنن. بهرحال خیلی‌ها از همین هم فرار می‌کنن و زود جا می‌زنن که امیدوارم تو هیچ‌وقت وارد اون دسته "خیلی‌ها" نشی.
حالا تصور کن بعد از خوندن این تبریک تولد چیزهای قشنگی در انتظارته. چیزهایی که دلیل‌شون می‌تونم من باشم. مثلا...
مثلا فکر کن الآن دارم کیک درست می‌کنم. آره می‌دونم هیچ سررشته‌ای از آشپزی و شیرینی‌پزی ندارم ولی who cares؟ بهرحال که تو مجبوری بخوری‌اش. قراره با توت‌فرنگی و خامه وانیلی تزئین بشه. ریسه‌هایی رو تصور کن که کل پذیرایی رو پر کردن... پذیرایی‌ای که نور مایل آفتاب کف‌اش رو روشن کرده. بادکنک‌هایی رو تصور کن که به زحمت بادشون کردم و بعدش به خاطر سرگیجه زیاد تا چند دقیقه روی کاناپه دراز کشیده بودم.
حالا توی تخیلات‌ات برو سراغ کادوها؛ دو تا بلیط شهربازی برای شب. تو باید سوار ترن‌هوایی بشی و می‌دونی حتی اگر بترسی اهمیتی نمی‌دم. هر وسیله‌ای که باعث حالت تهوع و جیغ بنفش بشه رو امتحان می‌کنیم و منم می‌ذارم برای پایان از چرخ و فلک استفاده کنیم.
منظره شهر از اون بالا با چراغ‌هاش خیلی چشم‌نوازه. ناخودآگاه لبخند می‌زنی و چشم‌هات هلالی می‌شه. باهم شیرکاکائوهامون رو هورت می‌کشیم.
بهت می‌گم ترکیب قرمز و مشکی خیلی بهت میاد و تو مثل همیشه در جوابم غرغر می‌کنی. دلم می‌خواد اون لحظه از لفظ کیوت برات استفاده کنم ولی این کار رو نمی‌کنم می‌دونی چرا؟ چون دلم نمی‌خواد زمان ارزشمندمون با همچین بحث تموم نشدنی‌ای تلف بشه.
وقت خداحافظی می‌رسه. و البته آخرین کادوت. با اینکه اختلاف قدی‌مون قابل فاکتورگیری نیست ولی جوری بغل‌ات می‌کنم که انگار سی سانتی ازت بلندترم و تو خواهرزاده هفت ساله‌امی. از همون بغل‌هایی که بعدش لباس‌ات بوی شور اشک می‌گیره، همون‌هایی که توشون یواشکی یه لبخند کوچیک ولی از ته دل می‌زنی، از همون‌هایی که صادقانه و گرمن، از همون‌هایی که مثل یه عایق دربرابر حس تنهایی عمل می‌کنن.
ای کاش می‌تونستم همه این ها رو انجام بدم ولی می‌دونی که فعلا نمی‌تونم. اما با شجاعت می‌تونم قول‌اش رو برای یه روزی توی آینده بدم... پس منتظر بمون.
تولدت هم مبارک. (=
Thank youFor loving me when you don't have to
پی‌نوشت: تولدت یادم نرفته بود. چند روز قبل یهو بهم الهام شد دهم مهر تولد کیه. (=
پی‌نوشت2: تا وقتی که بخوای، تمام تلاشم رو می‌کنم که پشتت بمونم. 3>
- りゅ --
- يكشنبه ۱۰ مهر ۰۱
